Σύμφωνα με την Ομοσπονδιακή Πολυτεχνική Σχολή της Λωζάνης, ένας φοιτητής έλυσε ένα γρίφο που «ταλαιπωρούσε» τους επιστήμονες εδώ και 100 χρόνια. Πρόκειται για ένα πρόβλημα της Φυσικής: Γιατί οι φυσαλίδες αέρα, που βρίσκονται μέσα σε ένα στενό κάθετο σωλήνα, δεν ανεβαίνουν προς τα πάνω αλλά φαίνεται να κολλούν στο εσωτερικό του σωλήνα;
Πιο συγκεκριμένα, ο φοιτητής Wassim Dhaouadi με διάφορες έρευνες και παρατηρήσεις ανακάλυψε πως οι φυσαλίδες αερίων που σχηματίζονται σε στενούς κάθετους σωλήνες κινούνται με υπερβολικά αργό ρυθμό, αντί να ανεβαίνουν προς τα πάνω. Αυτό συμβαίνει διότι γύρω από αυτές σχηματίζεται μια πολύ λεπτή μεμβράνη υγρών η οποία και τις εμποδίζει να μετακινηθούν γρήγορα. Η ταχύτητα τους μάλιστα, είναι τόσο μικρή που δεν μπορεί καν να γίνει αντιληπτή από το ανθρώπινο μάτι.
Κατά καιρούς είχαν γίνει διάφορες προσπάθειες από τους φυσικούς για την εξήγηση του θέματος. Την δεκαετία μάλιστα του 1960 ο επιστήμονας Bretherton ανέπτυξε μια φόρμουλα με βάση το σχήμα των φυσαλίδων για να εξηγήσει αυτό το φαινόμενο, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Οι απόψεις γενικώς διέφεραν όλο και περισσότερο.
Ο Wassim Dhaouadi όμως ξεχώρισε ως προς την μελέτη του. Ήταν σε θέση όχι μόνο να δει την λεπτή ταινία υγρού, αλλά και να το μετρήσει και να περιγράψει τις ιδιότητές του, κάτι που δεν είχε γίνει ποτέ πριν. Τα ευρήματά του έδειξαν ότι οι φυσαλίδες δεν είχαν κολλήσει, όπως πίστευαν οι επιστήμονες, αλλά στην πραγματικότητα κινούνταν προς τα πάνω - απλώς το έκαναν εξαιρετικά αργά. Η έρευνα του Dhaouadi, η οποία δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο επιστημονικό περιοδικό Physical Review Fluids, σηματοδότησε την πρώτη φορά που δόθηκαν πειραματικά στοιχεία.
Ο σπουδαστής σε συνεργασία με τον επικεφαλής του εργαστηρίου EMSI, Τζον Κολίνσκι, χρησιμοποίησαν μια μέθοδο οπτικής παρεμβολής για να μετρήσουν την ταινία, την οποία διαπίστωσαν ότι είναι μόνο μερικές δωδεκάδες νανόμετρα. Η μέθοδος αυτή, περιλαμβάνει την κατεύθυνση του φωτός σε μια φυσαλίδα αέρα μέσα σε ένα στενό σωλήνα και την ανάλυση της έντασης του ανακλώμενου φωτός. Χρησιμοποιώντας την παρεμβολή του φωτός που ανακλάται από το εσωτερικό τοίχωμα του σωλήνα και από την επιφάνεια της φυσαλίδας, μετράται με ακρίβεια το πάχος της μεμβράνης.
Παράλληλα, ο Dhaouadi ανακάλυψε ότι η μεμβράνη αλλάζει σχήμα εάν δώσουμε θερμότητα στην φυσαλίδα και επιστρέφει στο αρχικό της σχήμα μόλις αφαιρεθεί η θερμότητα.
Όπως δήλωσε ο Κολίνσκι "ο Dhaouadi εντάχθηκε στο εργαστήριο ως βοηθός έρευνας για το καλοκαίρι κατά τη διάρκεια των σπουδών του. Έκανε ταχεία πρόοδο και συνέχισε το έργο με δική του βούληση. Συμμετείχε ουσιαστικά από το ενδιαφέρον του στην έρευνα και έκλεισε δημοσιεύοντας ένα έγγραφο από το έργο του που ξεδιαλύνει ένα παζλ αιώνων".
Από την μεριά του ο φοιτητής, ήταν φανερά ενθουσιασμένος από αυτό το μεγάλο επίτευγμα του στον τομέα της φυσικής. "Είναι ένας νέος τρόπος σκέψης που διαφέρει από τις εργασίες που έχουμε να κάνουμε και ξέρουμε από πριν ότι υπάρχει λύση. Σε αυτή την περίπτωση, δεν ήξερα αν θα καταφέρω να το επιλύσω" είπε.